« Voltar
LA FIOLA DEL SIOR
La se ciamava Marieta,
So popà gera afortunà
Gera elegante e beleta,
Par on toso la gera passionà.
So pupà de gnente saveva
Gnanca la mama de sta tosa
Che el fiol del vilan la strucheva
Là tel brol spetava la morosa.
Marieta co vedeva so amor
Scominsiava drio sospirar,
E lo basava con tanto ardor
Tel paradiso la pareva star.
Marieta ga restà pi audassiosa
Tel balcon el so amor spetava,
Ma la laorava na serva gelosa
E la ga racontà par la mama dea tosa.
Che ga parlà al so cativo pupà
- La nostra fiola no ze pi vèrgine
- Ma come! dir sta gran stupidità
La ze drio amar on vilan del Polesine.
Santa Madona! no posso mia credar
-Ma ze pròprio vero ga dito la so sposa
Dise el popà, bisogna farli maridar
A le sgoelte el ghe ciama la so tosa.
Fiola mia oromai no ghè secreto
Bisogna maridarse con quel vilan
Desso gnanca che sìpia poareto
A go savesto che ze on bon cristian.
Marieta gera passua co la resolussion
Del so pupà acetar el polesan insieme dei Venessiani,
Ntel sabo de sera i ga ricevesti la benedission
Del piovan che ga fato naltra cùbia de cristiani.
Marieta la fiola de on gran Sior
Alora ga vudo na gran fortuna
Così la ga podesto vivar co so amor
Ntel gran castel rento a la laguna. |